Поштовани пријатељи,

Као што је познато, свака јавно изговорена реч има велику тежину, и може да исече као мачем. Исто тако, и ћутање може бити веома кобно и оставити велике последице.

Стога сам и објавио чланак под насловом „ЋУТАЊЕМ СЕ ИЗДАЈЕ БОГ“, чију верзију на српском језику је објавила „Борба за веру“ 20.10.2025. (овде:) док је исти текст на руском језику објављен 21.10.2025. г. (овде:).

Са нескривеним поносом Вас обавештавамо да је један од најугледнијих грчких православних недељника који се дистрибуира по целом свету – „Ορθόδοξος Τύπος – Православна штампа“ у броју 2565 од 14.11.2025. на насловној страни објавио исти текст под насловом „ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗΝ, Ο ΘΕΟΣ ΠΡΟΔΙΔΕΤΑΙ – ЋУТАЊЕМ, БОГ СЕ ИЗДАЈЕ“, који Вам шаљемо заједно са грчким недељником у PDF формату (овде:).

Указујемо Вам да посебно обратите пажњу да  насловна страна данашњег „Ортодоксос Типоса“ (О.Т.) доноси велики наслов МОСКВА ДА САЗОВЕ СВЕПРАВОСЛАВНИ САБОР, са фотографијом патријарха Кирила како служи у цркви!

Одмах испод фотографије патријарха Кирила иде мој текст са насловом "ЋУТАЊЕМ СЕ БОГ ИЗДАЈЕ"!

Овим желимо да нагласимо да О.Т. свакако није знао за допис који смо послали 7.5.2024. г. Његовој Светости патријарху Москве и све Русије Г.Г. Кирилу, а у коме смо, између осталог, предложили да Московска патријаршија сазове Свеправославни Сабор:

„Непобитна чињеница је да су наступиле огромне промене у читавом државно-политичком систему данашњег света, и да смо сведоци доношења низа катастрофалних и неканонских потеза Цариградског патријарха Вартоломеја I, који све одлуке доноси самовољно и по свом нахођењу (или туђем утицају), а не на Свеправославним саборима као што је била вековна пракса у Православној цркви. То је био кључни разлог због чега је самог себе трајно искључио из канонског поретка цркве...

   ...Због свега наведеног, оцењујемо да је наступио алармантан тренутак када је опстанак Христове Православне цркве озбиљно доведен у питање, због чега сматрамо да је неопходно и ургентно са се сазове Свеправославни или Помесни Сабор (Ένδιμούσα Σύνοδος) у најмногољуднијој Православној Цркви, како би се предузели адекватни кораци у правцу опстанка Православља у целини.

Сва историја Христове Цркве нам говори да су таква крупна животна црквена питања решавана на Васељенским и Помесним Саборима. Где су данас такви сабори који би решавали егзистенцијална питања Цркве у складу са црквеноканонском праксом, али не онако како је то учињено на Критском Сабору 2016. године? При томе, наравно, треба озбиљно узети у обзир значај 17. Канона IV Васељенског сабора (451. г) који гласи:

 ‘...Ако је царском влашћу основан нови град, или се убудуће оснује, у таквоме случају разређење (распоред) црквених области нека слиједи разређењу (подели) државном и грађанском.’

Извор: Правила (ΚΑΝΟΝΕΣ) Православне цркве с тумачењем, књига прва, епископ далматиснки Никодим Милаш, стр. 369, Нови Сад, 1895....“

Одоговор  смо добили 18.06.2024. г. у коме се бираним речима и у афирмативном тону оцењују активности и рад „Центра за заштиту хришћанског идентитета“ у целини, али, и са жаљењем констатује, да РПЦ  у овом тренутку није у могућности да организује Свеправославни сабор.

Разлоге не желимо да наводимо ради елементарне пристојности и поштовања етике пословне тајности у комуникацији између „Центра за заштиту хришћанског идентитета“ и Руске православне цркве.  

+ + +

Διογένης Δ. Βλαβιανίδης

ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗΝ, Ο ΘΕΟΣ ΠΡΟΔΙΔΕΤΑΙ

Είναι αδιαμφισβήτητο και καθολικά αποδεκτό ότι η διπλωματία ήταν πάντα μια απαραίτητη δραστηριότητα, απαραίτητη για την ανθρωπότητα σε καθημερινή βάση, τόσο στην οικογένεια και στην εργασία, όσο και στις διεθνείς και εκκλησιαστικές σχέσεις.

Είναι γνωστό ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, ενώ η διπλωματία λειτουργεί τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό πολέμου. Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι εμπόλεμοι δεν έπαψαν ποτέ τη διπλωματική επικοινωνία, ακόμη και αν διέκοπταν επίσημα τις διπλωματικές σχέσεις. Με άλλα λόγια, η διπλωματία ήταν πάντα ο κύριος διάυλος επικοινωνίας, οπότε η λειτουργία της ήταν πάντα σημαντική.

Αν αναλύσουμε τις τρέχουσες γεωπολιτικές εξελίξεις, στις οποίες η θρησκεία διαδραματίζει έναν από τους πιο σημαντικούς ρόλους, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η εμπλοκή της στις γεωπολιτικές τάσεις από τους δυτικούς φιλελεύθερους κύκλους έχει επηρεάσει αρνητικά την κανονική τάξη και τις διαεκκλησιαστικές σχέσεις! Με άλλα λόγια, σε πολλές τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες παρατηρούμε την μη κανονική χορήγηση Τόμου αυτοκεφαλίας σε νεοσύστατες εκκλησιαστικές οργανώσεις (τη λεγόμενη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και τη λεγόμενη Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία-Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας), την παρουσία πολυάριθμων αιρέσεων καθώς και παραβιάσεις των εκκλησιαστικών κανόνων.

Μία από τις σοβαρότερες συνέπειες μιας τέτοιας κατάστασης είναι η διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας μεταξύ του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και του Πατριαρχείου Μόσχας!

Σε αυτό το πλαίσιο, επισημαίνουμε την πρόσφατη συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου Α΄ στη γαλλική τηλεόραση (10.09.2025), η οποία αναφέρθηκε από την Orthodox Times με τον τίτλο: Πατριάρχης Βαρθολομαίος: «Δεν θα υπάρξει υπαναχώρηση από τη χορήγηση της αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία»! Στην πραγματικότητα, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ήταν αποφασιστικός στην έκφραση της άκαμπτης στάσης του, λέγοντας ότι η αξιοπρέπεια του Οικουμενικού Πατριάρχη έχει «ορισμένα προνόμια που δεν διαθέτει καμία άλλη πρωτείο». Με την ευκαιρία αυτή, πρόσθεσε: «Από αυτή την άποψη, είναι sine paribus (πρώτος χωρίς ίσο, σ.σ.) – σαν αυτά τα προνόμια να ανήκουν αποκλειστικά στον Οικουμενικό Πατριάρχη...». Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ήταν πολύ σαφής και ακριβής όταν πρόσθεσε ότι «Σύμφωνα με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να αποκτήσει αυτοκεφαλία, όπως και κάθε άλλο κυρίαρχο κράτος που έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του ανεξάρτητη τοπική Εκκλησία. Από την άλλη πλευρά, μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο – και κανένας άλλος – έχει την εξουσία να χορηγήσει αυτοκεφαλία...»!!!

Αυτό έσβησε την τελευταία ελπίδα για την επίτευξη οποιουδήποτε αποδεκτού συμβιβασμού μέσω της εκκλησιαστικής διπλωματίας που αποσκοπεί στη διατήρηση της ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη το γεγονός, όπως δηλώνει ο καθηγητής Βλαντιμίρ Ντιμιτριέβιτς στο άρθρο του με τίτλο «Η Οικουμενική Αντιεθνική Σύνοδος», ότι στα τέλη του 1993, τρία σημαντικά κανονικά ζητήματα ήταν στην ημερήσια διάταξη της διάσκεψης της Διαορθόδοξης Επιτροπής για την Προετοιμασία της Πανορθόδοξης Συνόδου στο Chambesy:

η ορθόδοξη διασπορά, η αυτοκεφαλία και ο τρόπος της διακήρυξής της, καθώς και η εκκλησιαστική αυτονομία και ο τρόπος της απόκτησής της.

Είναι επίσης περίεργο το γεγονός ότι και τα δύο έγγραφα υπογράφηκαν από μέλη της αντιπροσωπείας της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΣΟΕ):

ο επίσκοπος Irinej Karanušić-Bulović της Bačka, ως επικεφαλής της αντιπροσωπείας και καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Βελιγραδίου, και ο ιερομόναχος Ignjatije Midić, σημερινός επίσκοπος της Požarevačko-Breničevski, ως ειδικός σύμβουλος. Το σχεδόν απίστευτο γεγονός είναι ότι η Συνέλευση της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΣOE) δεν συζήτησε καθόλου αυτό το «στρατηγικό ζήτημα».

Τα έγγραφα δημοσιεύθηκαν πολύ γρήγορα στο περιοδικό «Episkepsis» (αριθ. 498, 30 Νοεμβρίου 1993), το οποίο εκδίδεται από το Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Chambesy.

Στην ενέργεια αυτή αντέδρασαν η Ρωσική, η Ρουμανική, Πολωνική και Αντιοχική Εκκλησία, επισημαίνοντας ότι το ζήτημα της διασποράς απειλεί «την ενότητα της Ορθοδοξίας», καθώς και ότι κάθε αυτοκέφαλη Εκκλησία έχει το δικαίωμα να φροντίζει τη δική της διασπορά, ανεξάρτητα από το μέγεθος, την αρχαιότητα ή τη θέση της στα δίπτυχα.

Ωστόσο, η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης παρέμεινε συνεπής στις «παπιστικές» τάσεις που εξέφρασε στο έγγραφο που υπογράφηκε στο Chambesy, στο οποίο συνέβαλαν και οι δύο προαναφερθέντες εκπρόσωποι της Σερβικής Εκκλησίας.

Παρά ταύτα, ο Ρώσος μετανάστης και διακεκριμένος καθηγητής της Νομικής Σχολής της Σουμπότιτσα, ο Σεργκέι Τρόιτσκι, επισήμανε ότι καμία Οικουμενική Σύνοδος δεν είχε δώσει στην Κωνσταντινούπολη το δικαίωμα της δικαιοδοσίας και της κρίσης επί άλλων Τοπικών Εκκλησιών, αλλά ότι η Δ' Οικουμενική Σύνοδος είχε εξισώσει αυτόν τον πατριαρχικό θρόνο με τον θρόνο του Ρωμαίου επισκόπου, του Πάπα (ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν Ορθόδοξος) – για λόγους τιμής και για πολιτικούς και όχι «μυστικιστικούς» λόγους (εκείνη την εποχή, η Κωνσταντινούπολη ήταν η έδρα του Βυζαντινού αυτοκράτορα και της συγκλήτου του). Ο Τρόιτσκι, βασιζόμενος στην κανονική παράδοση της Εκκλησίας, απέδειξε ότι η Κωνσταντινούπολη δεν έχει κανένα δικαίωμα επί των διασπορών άλλων αυτοκέφαλων Εκκλησιών.

Ομοίως, ένας από τους μεγαλύτερους ιστοριογράφους και κανονιστές, και επιστημονικός σύμβουλος του Ιστορικού Ινστιτούτου της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, ο Δρ Μιόντραγκ Μ. Πέτροβιτς, στο άρθρο του για τη διασπορά, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Država» Το 1994, υπογράμμισε την αμοιβαία ισότητα όλων των επισκόπων, επισημαίνοντας ότι «δεν είναι τυχαίο ότι ο Άγιος Θεοφάνης ο Ομολογητής (+817) αποκαλούσε όλα τα πατριαρχεία οικουμενικά, ούτε ότι στους κανόνες κανένας επίσκοπος δεν αποκαλείται οικουμενικός». Οι Απόστολοι, που παρέδωσαν την εξουσία στους επισκόπους, δεν είχαν έναν μόνο εκπρόσωπο, ομιλητή ή συντονιστή, αλλά ήταν, όλοι μαζί, «δάσκαλοι του σύμπαντος».

Επίσης, ο υπογράφων αυτές τις γραμμές έχει επισημάνει την απόλυτη επιβλαβότητα των παπιστικών φιλοδοξιών του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου Α΄ στο βιβλίο του «Ο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», Βελιγράδι, 2024.

***

Σύμφωνα με τα θεόπνευστα λόγια του μεγάλου Ρώσου ασκητή και συγγραφέα, δασκάλου της ορθόδοξης χριστιανικής ευσέβειας, Αγίου Ιγνατίου (Μπριαντσάνινοφ), τα οποία, αν εφαρμοστούν στην εποχή μας, έχουν ως εξής:

Η θλιβερή «πρόοδος» που εκτυλίσσεται σήμερα μπροστά στα μάτια μας μαρτυρά σαφώς την προσέγγιση του τέλους! Είναι λογικό να αναρωτηθούμε: πού θα πάμε από εδώ, αν ακόμη και εκείνοι στους οποίους έχουν ανατεθεί οι ανθρώπινες ψυχές για να τις καθοδηγήσουν στο μονοπάτι της σωτηρίας, τις οδηγούν ΟΧΙ στη σωτηρία, αλλά στην αιώνια καταστροφή; Επομένως, πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί ώστε να μην εμπιστευόμαστε απερίσκεπτα τις ψυχές μας σε εκείνους που θα μπορούσαν να τις παρασύρουν σε λάθος δρόμο και έτσι να τις καταστρέψουν. Σήμερα είναι μια εποχή μεγάλης έλλειψης πνευματικών δασκάλων, όπως οι σοφοί «γέροντες-δάσκαλοι» των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού. Σε τέτοιες ταραχώδεις εποχές, είναι πολύ πιο ασφαλές να καθοδηγούμαστε από την Αγία Γραφή και τα έργα των αγίων πατέρων.

Ο Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ σημείωσε ότι οι αποστάτες που έχουν πολλαπλασιαστεί υφαίνουν πολλές ίντριγκες γύρω από τους αληθινούς χριστιανούς και με διάφορους τρόπους τους εμποδίζουν στην καλή τους πρόθεση να σωθούν και να ευχαριστήσουν τον Κύριο Θεό. Ο Άγιος Τύχων προφητικά επισημαίνει ότι στις έσχατες ημέρες, οι αληθινοί μοναχοί (αυτό ισχύει για όλους τους αληθινούς χριστιανούς) θα βρουν με μεγάλη δυσκολία κάποιο απομακρυσμένο και άγνωστο καταφύγιο, ώστε να μπορούν να υπηρετούν ελεύθερα τον Θεό και να αποφεύγουν τις πιέσεις της Αποστασίας και των αποστατών, που οδηγούν στην υπηρεσία του Σατανά.

Μέχρι πρόσφατα, φαινόταν σχεδόν αδύνατο να υπάρχει τέτοια αναίδεια σχετικά με την πνευματική ζωή, την οποία τώρα βιώνουμε, καθώς και μια τόσο σαφής αποκήρυξη του Χριστού και απόρριψη όλων των ηθικών αρχών. Για να χειροτερέψει τα πράγματα, όλα αυτά γίνονται δημόσια, και πραγματοποιείται ανοιχτά μια κραυγαλέα δίωξη και χλευασμός όλων όσων ομολογούν την αληθινή χριστιανική πίστη. Στην εποχή του πρώιμου Χριστιανισμού, οι Χριστιανοί διώκονταν από τους ειδωλολάτρες – εκείνους που δεν γνώριζαν τον αληθινό Θεό και δεν είχαν γνωρίσει τον Χριστό, ενώ σήμερα, η χριστιανική πίστη διώκεται με μανία και πικρία από εκείνους που γνωρίζουν πολύ καλά τον Χριστό και τη διδασκαλία Του. Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, αυτοί είναι αποστάτες από την πίστη, εκείνοι που έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον Σατανά σε αντάλλαγμα για γήινα πλούτη.

Τα λόγια του Αγίου Ιγνατίου είναι μια δραματική προειδοποίηση, ειδικά για εκείνους που παρακολουθούν αδιάφορα την σύγχρονη προετοιμασία του κόσμου για να υποδεχτεί τον Αντίχριστο, δηλαδή εκείνους που, παρά όλες τις ενδείξεις, παραμένουν τυφλοί, Απρόθυμοι να δουν τις αδιαμφισβήτητες ενδείξεις της βασιλείας του, η οποία ασκείται από τους υπηρέτες του, που έχουν ήδη πουλήσει τις ψυχές τους στον Σατανά για γήινα πλούτη: για την ελεύθερη, ανεξέλεγκτη ικανοποίηση της σφοδρής επιθυμίας της σάρκας, της σφοδρής επιθυμίας των ματιών και της υπερηφάνειας της ζωής, δηλαδή: της λαιμαργίας, της απληστίας και της ματαιοδοξίας!

Ας χρησιμεύσει αυτό το κείμενο ως προειδοποίηση για όλους, γιατί θα λάβουμε μια φοβερή απάντηση αν κλείσουμε απερίσκεπτα τα μάτια μας, διαβεβαιώνοντας τους εαυτούς μας και τους άλλους ότι δεν συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό. Ειδικά αν προσπαθήσουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι όλα είναι φυσιολογικά και ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτό στις ψυχές μας, χωρίς να φοβόμαστε τίποτα και χωρίς να κάνουμε τίποτα, αλλά μάλλον αφήνοντας τους εαυτούς μας να παρασυρθούν και να συμβαδίσουν με μια εποχή που μας οδηγεί βίαια και σίγουρα προς τον Αντίχριστο.

Τέλος, είναι απαραίτητο να θυμόμαστε τα λόγια ενός από τους κύριους πυλώνες της Αγίας Εκκλησίας μας, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος είπε: «ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ». Δεν πρέπει να σιωπούμε όταν πρόκειται για το έργο της μεγαλύτερης σημασίας, όπως η σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής.

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Αβέρκιου του Τζόρντανβιλ στο κείμενο με τίτλο: «Όταν το αλάτι γίνεται απλό αλάτι».

«Όταν το αλάτι χάσει τη γεύση του, η Εκκλησία παύει να είναι Εκκλησία· τότε αναδύεται μια ψεύτικη εκκλησία που θα δεχτεί τον Αντίχριστο ως «Μεσσία» της, εκτός από ένα μικρό υπόλοιπο αληθινών πιστών, που γίνονται όλο και λιγότεροι κάθε μέρα».

Διογένης Δ. Βλαβιανίδης

Πρόεδρος

«ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ»