Недавна заједничке "молитве" са папистима и иступи после њих Григорија Дурића и његовог човека Данила Павловића (кандидата  за епископа Херцеговачког, ако Григорије оствари план и заузме митрополитску столицу у Сарајеву) нанели су тешку, још несагледиву штету Православљу.  Текст са западно- херцеговачког портала "Јавно" доказује да су "црква у Хрвата" и Павелићева усташка организација били једно те исто. А како је Степинац проглашен блаженим и кандидатом за засвећење, а остали за мученике, јасно је да се "црква у Хрвата" не мења.

Текст са овог портала је значајан, јер је потврђивање онога што се у хрватској јавности, а посебно у клеру до сада негирало. Овај чланак је отворен и искрен, а истинитост му се се само може оспорити при навођењу да су партизанске репресалије узрок приступања Степинца и дружине усташкој организацији. Многи од поменутих бискупа, жупника и фратара били су заклете усташе од пре рата, а изгинуће усташа од партизана било је тек 1944/45.

 

Р.М.

 

 

Partizani, odnosno antifašisti, kako se sami vole zvati, često prigovaraju širokobriješkim fratrima da su u godinama Drugog Svjetskog rata bili na strani poglavnika Ante Pavelića i NDH, no zapravo je sveukupno hrvatsko svećenstvo, pa tako i franjevci, bilo na istoj strani, odnosno onoj strani koja se borila za Neovisnu državu Hrvatsku, a koja je hvala Bogu i danas postojana i življa no ikada ranije.

 

Nikada u govoru tih istih antifašista nećete čuti zašto je to tako bilo i zašto su vjerske vođe svrstale na jednu stranu, a neće jer bi onda na površinu iznijeli svoje grijehe, time se popljuvali, a tko je vidio po sebi pljuvati bez obzira na vlastite grijehe?

 

Masovni pokolji koje su partizani počinili na brojnom hrvatskom življu u različitim krajevima Hrvatske, te Bosne i Hercegovine doprinijeli su jednom takvom opredjeljenju, no kako vrijeme prolazi antifašisti prst nastoje uperiti najvećim dijelom spram hercegovačkih franjevaca, a to je, postoje povjerljivi dokazi, čisto iz razloga što je narod na tom području u ratnom vihoru najviše bio srastao sa svojim svećenstvom, odnosno više nego bilo gdje drugdje.

 

A istina je dakle da su izrazi podrške Paveliću i NDH dolazili sa svih strana gdje su Hrvati živjeli, jer se Pavelićeva vojska doživljavala kao osloboditelj i ona je uistinu u tom vremenu to i bila.

 

Primjerice, tadašnji Sarajevski nadbiskup Ivan Šarić, naglašavao je kako je upravo Poglavnik u ove krajeve donio slobodu i nezavisnost, pa ne čudi što je i veliki broj muslimana bio u ustašama, baš kao što će u prvim godinama prošloga rata biti u HVO-u. Međutim, kao što rekosmo, današnjim političkim krugovima u kojima prevladavaju baš antifašisti iz raznoraznih razloga neodgovara takva retorika.

 

Slične izjave podrške davali su i Splitski biskup dr. Klement Bonefačić, Hrvatski biskup Miho Pušić, Krčki biskup dr. Juraj Srebrenić, Senjski biskup Viktor Burić i Đakovački biskup dr. Antun Akšamović.

 

Proglašenjem NDH tada je Biskupska konferencija u Zagrebu (lipanj 1941. godine) predstavljala završnicu tog deklarativnog izjašnjavanja o priznavanju Hrvatske države. A jesu li morali? Nisu, jer pojedini biskupi su dolazili iz onih krajeva gdje su vladali partizani, a ne ustaše, međutim očito su znali što čine. Dakle, svjesno, a ne pod prisilom podržavali Poglavnika i njegovu vojsku!
Tom prilikom je kardinal Alojzije Stepinac sazvao sastanak na kojem su prisustvovali i spomenuti Šarić, Bonefačić, Pušić, Burić, Akšamović, ali i Banjolučki biskup fra Jozo Garić, Šibenski biskup dr. Jeronim Mileta, te predstavnik Križevačke biskupije i zastupnik Mostarskog biskupa.

 

Konferenciji je nazočio i sam Beogradski nadbiskup dr. Josip Ujčić i stoga ciljano velikim slovima ovdje naglašavamo biskupije iz kojih su svi oni dolazili. Tadašnja beogradska politička mašinerija je ciljano svećenike iz reda hrvatskog naroda prozvala ustašama, pa su u svojim izvješćima donosili zaključke kako vjersko-odgojni zavodi i škole omladinu usmjeravaju u ustaštvo, a što i nije imalo previše dodirnih točaka s istinom.

 

Kada je Poglavnik uvidio da su svećenici na njegovoj strani pojedince je imenovao za svoje dužnosnike na određenim položajima, pa mu povjerenik za Bosnu postao Božidar Bralo, tadašnji župnik u Sarajevu, dr. Petar Berković, župnik u Drnišu, imenovan je za Kninski kotar, don Ilija Tomas, župnik u Klepcima kod Čapljine za Hercegovinu, dr. Dragutin Kamber iz Doboja za povjerenika tamošnjeg kotara.

 

Dr. Radoslav Glavaš, franjevac iz širokobriješkog samostana, postao je visoki dužnosnik u Ministarstvu pravosuđa, fra Dionizije Juričev je postao predsjednik Vjerskog odsjeka u Državnom ravnateljstvu i osobni Pavelićev kapelan, dok su zagrebački župnik Vilim Cecelj i Stipe Vučetić, župnik iz Ledenice, imenovani za zamjenike Alojzija Stepinca kao apostolskog vojnog vikara oružanih snaga NDH.

 

I brojni drugi svećenici su visoko kotirali u tadašnjim državnim službama, no to pokazuje Pavelićevu veličinu vođenja države, jer je znao kako su svećenici najučenije osobe tog vremena i bolje njih postaviti na rukovodeća mjesta nego što to današnja politika prakticira s postavljanjem osoba krajnje sumnjivog morala i svjetonazora.

 

Nemamo nakanu pravdati ni fratre, ni svećenstvo u globalu, ali ipak određene činjenice iz tog vremena treba iznijeti na vidjelo, jer slušajući „pripovijedanja“ Jure Galića i njemu sličnih antifašista ispast će da su svećenici tog vremena nanijeli više zla narodu nego i nacisti i fašisti i komunisti XX. Stoljeća skupa, a složit ćete se da takva retorika i priča ne vode ničem dobrome!

 

Извор: http://www.javno.ba/vijesti/blog/stranica-1189.html